თეორიული ვარსკვლავები არიან ისეთი ტიპის მანათობელი ობიექტები სამყაროში, რომლებიც სავარაუდოდ არსებობდნენ წარსულში ან იარსებებენ მომავალში. ანუ ვარსკვლავები რომლებიც შესაძლოა ჯერ არ აღმოუჩენიათ, მაგრამ თეორიულად მათი არსებობა დასაშვებია.

ინტერვიუ CERN-ის ქართველ მეცნიერთან:ნუგზარ მოსულიშვილთან

"მალე კაცობრიობას დიდი აფეთქებისა და სამყაროს წარმოშობის შესახებ კონკრეტული ცოდნა ექნება"

რადიოაქტიურობა - ატომბირთვის სპონტანური დაშლა სუბატომურ ნაწილაკებად და ელექტრო-მაგნიტურ გამოსხივებად. ეს ფენომენი 1896 წელს აღმოაჩინა ფრანგმა ფიზიკოსმა ბეკერელმა. მან შენიშნა, რომ ურანი ასხივებდა უხილავ სხივებს, რომლებსაც შეეძლოთ გასულყვნენ გაუმჭვირვალე კონტეინერში და ემოქმედათ ფოტო-ფირფიტაზე. შემდეგ პიერ და მარია კიურებმა აღმოაჩინეს სხვა რადიოაქტიური ელემენტები: პოლონიუმი და რადიუმი. რადიოაქტივობა მალე აღიარეს ენერგიის ყველაზე კონცეტრირებულ წყაროდ, რაც კი მანამდე იყო ცნობილი.

ვარკვლავების სპექტრი საკმაოდ მრავალფეროვანია. თითქმის ყველ შთანთქმის სპექტრებია, ანუ ვარსკვლავების გარე შრეზე სინათლის შთანთქმის შედეგია. სპექტრების შესწავლით ხდება ვარკვლავების ატმოსფეროს ქიმიური შემადგენლობის დადგენა.

თანამედროვე ფიზიკის ერთ-ერთი ძიების ობიექტია გრავიტაციული ტალღები. მათი არსებობის იდეა გამომდინარეობს 1916 წელს აინშტაინის მიერ შექმნილი ფარდობითობის თეორიიდან, რომელიც აერთიანებს სივრცეს და დროს. ფადობითობის თეორია ფაქტიურად არის გრავიტაცის თეორია რომელიც ამყარებს კავშირს სიმძიმის ძალასა და სივრცის გეომეტრიასთან. 4-სივრცის თვისებები, ისევე როგორც 3-სივრცის, აღიწერება მასში არსებული მატერიით, რომელიც თავის მხრივ ქმნის გრავიტაციულ ველს. ხოლო გრავიტაციული ველის მოქმედებით სივრცე-დრო მრუდდება.